Wymownym świadectwem tego stanu rzeczy jest fakt, iż okres ten wniósł niewiele do architektury i historii sztuki. Co prawda obecnie Andaluzja posiada liczące się gałęzie gospodarki, jak turystyka i opłacalne rolnictwo, jednak nie jest w stanie rozwiązać problemu bezrobocia. Jedną z głównych przyczyn tej sytuacji gospodarczej jest zapewne feudalna struktura majątkowa, odziedziczona po czasach rekonkwisty - niemal połowa wszystkich ziem znajduje się w rękach około 4% ludności, jednocześnie zaś istnieje cała armia wyrobników, nie posiadających żadnego majątku. Innym powodem są ograniczone zasoby bogactw naturalnych, znajdujących się jedynie na południowym wschodzie i w Sierra Morena, jak również nieliczne ośrodki przemysłowe i technologiczne. Następstwem tego stanu rzeczy były wielkie fale emigracji, poczynając od lat pięćdziesiątych aż po siedemdziesiąte.
Region opuściły niemal dwa miliony Andaluzyjczyków, by podjąć pracę na północy kraju lub za granicą. Mimo to obecnie Andaluzja nie jest już przytułkiem dla ubogich, lecz świadomym swej politycznej tożsamości regionem, który wytycza sobie ambitne cele gospodarcze; dodatkowe bodźce ekonomiczne przyniosła mu Wystawa Światowa w 1992 roku.
