Dla Żydów i Maurów nie było już miejsca w tym państwie, które koniec końców całkowicie wytępiło tamte kultury. Następnie - później, niż na pozostałym obszarze Europy - rozpoczął się czas wznoszenia wielkich katedr, który trwał aż do XVIII wieku. Te monumentalne świadectwa zwycięstwa chrześcijan nad państwem, należącym niegdyś do Maurów, spotyka się we wszystkich dużych miastach.
Magnaci, którzy brali udział w rekonkwiście, osiedlali się w andaluzyjskich miastach, fundowali kościoły i wznosili reprezentacyjne pałace. Finezyjnemu stylowi Maurów z jego bogatą dekoracyjną ornamentyką chrześcijanie przeciwstawili „europejski" styl renesansu: pięknymi przykładami tej epoki są pałac Karola V w Alhambrze z jego wyraźnym podziałem fasady, Casa Pilatos w Sewilli, oraz katedry w Jaén i w Grenadzie. Casa Pilatos w Sewilli jest przykładem na to, iż okres chrześcijańskiego podboju - z punktu widzenia historii kultury - nie zerwał z przeszłością. Rzemieślnicy Maurowie, teraz już na służbie chrześcijańskich zleceniodawców, nadal podtrzymywali arabskie tradycje w architekturze i zdobnictwie, łącząc je z nowymi chrześcijańskimi formami.
W licznych kościołach i arystokratycznych rezydencjach z tamtego okresu spotyka się azulejos, dekoracje sztukatorskie i sufity w stylu artesonado. Najsłynniejszym przykładem tego tzw. stylu mudéjar jest wspaniały pałac Piotra I Okrutnego w Sewilli. Inne szczególne formy, jakie ukształtowały się również w okresie przejścia od gotyku do renesansu, to style izabeliński i plateresco, które kontynuowały hiszpańską tradycję pluralizmu w sztuce. Pod rządami Habsburgów (1516-1700) Hiszpania urosła w siłę, stając się światowym imperium, które drogą konkwisty, odkrywania i podboju południowoamerykańskiego kontynentu weszło w posiadanie wielkich terytoriów kolonialnych i olbrzymich bogactw. Zarazem jednak narastały konflikty z innymi mocarstwami europejskimi. Poczynając od końca XVI wieku klęski i utrata ziem przyczyniły się do stopniowego osłabienia hiszpańskiej potęgi. Sytuację pogorszyły jeszcze kryzysy gospodarcze i dziesiątkujące ludzi epidemie dżumy.
Niezależnie jednak od tego sztuka i literatura raz jeszcze osiągnęły najwyższy rozkwit w XVII wieku, kiedy to Andaluzja przeżywała Siglo de Oro (Zloty Wiek). Era baroku była o statnim okresem świetności tego regionu w ramach postępów kontrreformacji budowano klasztory i kościoły, wyposażając je we wspaniałe retabula, liczne obrazy i ,,pasos" (figury pasyjne) naturalnej wielkości. W miastach Sewilli i Grenadzie powstały liczące się szkoły malarstwa i rzeźby.
