Mniej więcej rok, albo dwa lata później, szacowni członkowie kapituły zaczęli wcielać swoją decyzję w życie. Meczet z czasów dynastii Almohadów, posiadający niegdyś siedemnaście naw, został zburzony. Pozostała jedynie Giralda, wieża pełniąca rolę minaretu, oraz fragmenty patia de los Naranjos. Nie wiadomo, kto był autorem projektu budowy. Być może Alonso Martinez, który już w 1386 roku otrzymał zlecenie zaprojektowania nowego kościoła. W niecałe sto lat później, w 1506 roku, to wielkie przedsięwzięcie - pierwsza katedra Andaluzji - zostało ukończone. Tym samym stworzono monumentalny symbol zwycięstwa, jakie odnieśli chrześcijańscy królowie, zdobywając przed niewielu laty królestwo Grenady - ostatnią enklawę Maurów. Jednak pięć lat później zawaliła się kopuła stropu i Juan Gil de Hontańón wzniósł zamiast niej charakterystyczne dla okresu przejściowego, od gotyku do renesansu, sklepienie gwiaździstosiatkowe. W czasach renesansu i baroku doszły liczne dobudówki, dzięki którym katedra stała się wieloczłonowym, kompleksowym dziełem sztuki budowlanej. Ze swoimi dachami i kopułami, wspartymi na licznych łukach przyporowych, i królującą nad wszystkim Giraldą, dominuje nad rozległą okolicą i jeszcze dziś budzi pełne niewiary zdumienie. W podobny sposób zareagował Teofil Gautier, kiedy odwiedził świątynię w 1840 roku: „Właściwym powodem do dumy Sewilli jest jej katedra, budowla godna podziwu, nawet jeśli się widziało katedry w Burgos i w Toledo, czy Meząuitę w Kordobie. ...Jest to wydrążona góra lub dolina ustawiona do góry dnem. W nawie środkowej, mającej oszałamiającą wysokość, paryska Notre Dame mogłaby bez trudu spacerować z podniesioną głową. Filary grube niczym wieże, które jednak patrzącym wydają się tak kruche, że aż ciarki przechodzą, wyrastają z posadzki i opadają ze sklepień niczym stalaktyty w jaskini olbrzyma".
W przeciwieństwie do wielkich kościołów królewskich Francji, które są zbudowane według schematu bazyliki z trzema lub pięcioma nawami i klasycznym gankiem chóru, katedra sewilska reprezentuje odrębny styl, spotykany jedynie w Hiszpanii. Została ona zaprojektowana jako bazylika o kształcie hali i wkomponowana w prostokątny obrys, który jest najprawdopodobniej wzorowany na arabskich meczetach. Jej pięć naw ma około 126 metrów długość i rozciąga się wraz z nawą środkową, nawami bocznymi o tej samej wysokości i kaplicami, mieszczącymi się pomiędzy murami odporowymi, na nie spotykaną w żadnym innym kościele szerokość 82 metrów. Dzięki usytuowaniu chóru (Coro) i Capilla Mayor po wschodniej i zachodniej stronie punktu krzyżowania się naw uzyskano wrażenie olbrzymiego, zwartego, odrębnego obiektu, przypominającego komorę potężnego skarbca. Późniejsze dobudówki uzupełniają gotycki obrys budowli. Karol V polecił wznieść Capilla Real we wschodniej apsydzie, zamiast jednej ze starszych kaplic, a od strony południowej powstały w XVI wieku Sacristia Mayor i sala obrad kapituły, natomiast w XVII i XVIII wieku dobudowano od strony południowo- zachodniej barokowy kompleks administracyjny.
„Wszystko jest surowe i majestatyczne, jak gdybyśmy nagle zostali przeniesieni ze świata rzeczywistego do gigantycznej groty urządzonej przez olbrzyma, opanowanego obsesją geometrii, symetrii i porządku". (Fernando Chueca Goitia)
Przebywający we wnętrzu świątyni mają wrażenie niczym nie ograniczonej, ogromnej przestrzeni (w nawie głównej i w obu nawach poprzecznych sklepienie ma 35,50 m wysokości, a w obu podwójnych nawach bocznych 24 m), co jest typowe dla hiszpańskiego budownictwa sakralnego. Ten efekt może jedynie ograniczać umieszczony pośrodku chór. Interesujące są ośmiokątne podstawy filarów wiązkowych, których boki są żebrowane. Wnętrze to, przykryte pięknie użebrowanymi gotyckimi stropami krzyżowymi, rozjaśniają malowane, renesansowe okna z XVI wieku.
Sklepienie
W 1511 roku zawaliła się kopuła główna, w 1515 roku Juan Gil de Hontanón rozpoczął budowę nowej. W przeciwieństwie do prostych sklepień naw, sklepienie główne oraz graniczące z nimi podpory mają sklepienia siatkowe i krzyżowe o bogatej ornamentyce. Można na nich zaobserwować przemianę stylu, jaka dokonała się w ciągu zaledwie kilku lat.
Chór (Coro)
Chór, jako dzieło sztuki snycerskiej i intarsji, został ukończony przez Nufro Sincheza w 1478 roku - o czym świadczy inskrypcja umieszczona na królewskim tronie. Stalle łączą elementy gotyku, mudejaru i plateresku i uchodzą za jedne z najpiękniejszych w południowej Hiszpanii. Wszystkie miejsca siedzące, których jest 117, zostały wykonane z dębu i jodły oraz intarsjowane drewnem innych gatunków. Górne stalle były przeznaczone dla kanoników, a dolne dla beneficjentów. Na oparciach stalli dolnych umieszczono wizerunek Giraldy, kiedy była jeszcze minaretem, podpory pod głowę zdobią reliefy przedstawiające sceny biblijne, a na konsolkach do modlitwy na stojąco (misericordiae) przedstawiono przywary i grzechy. W podobny sposób skonstruowane są stalle górne. Są one zwieńczone łukami wspartymi na drewnianych posążkach. Nad nimi wznosi się filigranowo wycyzelowany baldachim z małymi figurkami.
Capilla Mayor Nastawa głównego ołtarza tzw. retabulum (z detalem)
Wielki ołtarz, zaprojektowany i rozpoczęty przez flamandzkiego rzeźbiarza Pietera Dancarta w 1482 roku, ma 18,20 m szerokości i 27,80 m wysokości i jest największy w Hiszpanii. Musiało upłynąć blisko 100 lat, zanim cała nastawa ołtarza została ukończona. Dzieło sztuki snycerskiej, wykonane z drewna orzechowego, modrzewiowego i kasztanowca ma formę tryptyku, zwieńczonego baldachimem i związanego belką poprzeczną. Wewnątrz bogato zdobionego obramowania architektonicznego zamkniętych jest 45 grup figuralnych, z których każda - z wyjątkiem reliefów na predelli - mierzy w kwadracie prawie 1 m. W środkowej części są przedstawione sceny z życia Jezusa i Marii, podczas gdy na skrzydłach bocznych można zobaczyć sceny z historii stworzenia świata i z raju. Na predelli zostały przedstawione sceny z życia sewilskich świętych oraz widoki miasta. Do najbardziej interesujących dokumentów tamtych czasów należy płaskorzeźba przedstawiająca wschodnią fasadę katedry z Giraldą. Dzięki temu został upamiętniony pierwotny wygląd wieżyczki wieńczącej kopułę, przed jej zawaleniem się, oraz Giralda w jej mauretańskiej formie. Górne zwieńczenie stanowi Pieta i dwunastu apostołów po jej bokach oraz Ukrzyżowanie z rozproszoną grupą pod krzyżem. Poszczególne reliefy są oddzielone licznymi pilastrami, a na każdym z nich jest ustawiona mała rzeźba. Celem wyrównania deformacji perspektywicznej, figury górne mają nieco większe rozmiary, tak że oglądane od dołu nie wydają się mniejsze. „Zgromadzono tu całą ludność jakiegoś gotyckiego miasta średniej wielkości", powiedział zafascynowany Anglik Henry Yollam Morton.
